Fragment van Einde verhaal
door Philibert Schogt
Voordat hij besefte wat hij deed, had hij een balpen gepakt en iets in de rechterbovenhoek gekrabbeld:
Holysloot,
Monday, May 6
Had hij dat geschreven? Eerder was het zijn alter ego John. Er stond immers “Monday” en “May”, geen “maandag” en “mei”.
Daar bleef het niet bij.
Nu het maagdelijke wit eenmaal was geschonden – waarbij de interessante vraag zich aandiende of een grafoloog een verschil zou kunnen bespeuren tussen Johns handschrift en het zijne – was er geen houden meer aan. Driftig pennend, zonder aarzelingen of doorhalingen, had hij binnen de kortste keren de bladzijde volgeschreven en alweer omgeslagen om aan de volgende te beginnen, heel anders dan hoe het er bij een vertaling aan toe ging. Dat was dan ook geen eerlijke vergelijking: ‘John’ mocht met zijn gedachten gaan en staan waar hij wilde, terwijl je als vertaler zo precies mogelijk in de voetsporen van de schrijver moest blijven.
Johan liet hem voorlopig zijn gang gaan, maar zoals wel vaker wanneer er in het Engels gedacht, gesproken of geschreven werd, bleef hij als Nederlandstalige toeschouwer aanwezig. Het omgekeerde gold trouwens ook: John had staan toekijken bij wat er vandaag was gebeurd en dacht er het zijne van. Dat bracht hij nu onder woorden.
Hij was het er niet mee eens dat Johan deze vertaalopdracht had aangenomen. Hoezo was End of Story een feestelijke afsluiting van een mooie carrière? Eerder was het een nodeloze herhaling van zetten. Maar het ergste vond hij dat het ten koste ging van de memoires. Daarmee liet Johan hem lelijk in de kou staan!